ملا شریف مرادی بیسارانی فرزند ویس مراد در سال ۱۲۸۷ هجری در خانواده ای پاک و دین پرور به دنیا آمد. از همان اوایل قرآن و مقدومات علوم دینی را نزد مرحوم شیخ عبدالسلام ذبیحی فرا گرفت و بعدازان راهی بیاره شد و نزد علمای آن زمان به کسب معارف گوناگون پرداخت. سرانجام به زادگاه خود بازگشت و به تدریس و تبلیغ پرداخت فردی واراسته و اهل تقوا بود.ناگفته نماند ملاشریف بطور مادرزادی از ناحیه هردو پا فلج بود به طوریکه پاهایش به پشت چسبیده بوده و روی دو زانو راه می رفت ولی با این وجود فردی کوشا با ایمان و شاکر بود و همین ایمان پاک او باعث شد تا خداوند او را یگانه روزگار خود در بیساران گرداند به طوری که آنچنان خوش بیان و خوش ذوق بود که او را به مجالس دعوت می کردند و برای آن ها شعر می سرود. خطی زیبا داشت و صدای رسا و دلنشین واو بلبل خوش آواز مراسم مولودی و دیگر مراسم دینی بود. از او اشعار بسیاری در زمینه های عرفانی “اخلاقی”اجتماعی” ادبی و دینی به جامانده است به طوری که دیوان او بالغ برشش هزار بیت می شود اما متاسفانه به علت سهل انگاری اعقاب و اولاد وی هنوز به چاپ نرسیده است.
نمونه ای از اشعار او:
دله وه به ردبی دله وه به ردبی
دله ی به دبه خته به سیابه ردبی
تاکه ی ته ما ته هه روانامه ردبی
تاکه ی خه جاله ت هه رواره ن زه ردبی
فکرپی بده دله ی بی وجود
هیچ که س له م دونیا نه گه یی مه قصود
ئه م عومره چاکه بوئه ده ی وه باد
هیچ که س له م دونیا نه گه ی وه موراد
این شاعر و عارف گمنام سرانجام درسال ۱۳۵۰ در ۲۱ رمضان پس از ۶۳ سال عمر به دیار باقی شتافت.
