فرق لباس پوشیدن زنان متأهل با دختران مجرد کرد در قدیم
در حال حاضر بين شيوه ي لباس پوشيدن دختران مجرد و زنان متأهل هيچ تفاوتي وجود ندارد و اين دو قابل تمايز نيستند . اما در گذشته ي نچندان دور ( تا دو سه دهه ي پيش ) هر كسي ميتوانست به راحتي دختر مجرد را از زن متأهل تشخيص دهد . در زير بطور جداگانه به تشريح طرز لباس پوشيدن هر يك از اين دو اشاره ميكنيم.
-شيوه ي لباس پوشيدن زنان متأهل:
در زمان گذشته وجه تمایز زنان متأهل و شوهر کرده با دختران مجرد و ازدواج نکرده به این شکل بود که زنان متأهل کلاهی به نام « فیس » که پوشیده از سکه های قدیم و جدید نقره ای بود ، و به آن « تاقی زر » می گفتند ، برسر خود می گذاشتند ، سر پوش مخصوصی به نام « له چک » از پشت گردن به آن وصل می کردند ، به طوری که شانه ها و دوش آنان را کاملاً می پوشاند ، سپس در کناره های فیس وگـوش خود زیورآلاتی از قبیل « قه تاره » و « لا سه ره » نصب می کردند و گوشواره یا « گواره » در گوش آویزان می نمودند ، همچنیـن گـردن و زیر چـانه یا « ژیرچـناکـه » را به وسیله ی نصب گردن بند یا « ملوا نکه » و « پشت سه ره » که روی آن پنج ريالی و غیره نصـب می شـده بود می آرا ستنـد ، گاهی هم روی سینـه ی خـود رشته های از مهره های ریز و درشت و ایلا نچی همراه با « سیمل » و « میخک » نصب و آویزان میکردند. علاوه بر این ها باز مچ وساعد خود را با رشـته هايی به اصـطلاح « سورگ » ریز ودرشت می پوشاندند و گاهی در کنار آن ها النگو از جنس نقره و یا مواد دیگر دست می کردند. همچنیـن به شکل سنتـی بر چشمـان خـود سـورمـه یا « کلـه » می کشیدند.
به طور کلی زنان اعم از متأهل و غیر متأهل ، مـوهاي خود را به صورت گیـسو یا « پلک » یک رشته ، سه رشته و یا بیشتر به شکل زیبا و منظمی می بافند ، سپس زنان این گیسوی چند رشتـه ای خود را از پشـت در زیر « له چک » و دخـتران نیز در زیر« قوچک » خود می پوشانند.
-شیوه ی لباس پوشیدن دختران مجرد:
باید دانست که در گذشته ، دختران ازدواج نکرده در دوران دوشیزگی و مجردی خود از لباس های و زینت و زیور ویژه زنان متأهل استفاده نمی کردند ، جز اینکه مانند آنان پیراهن نخی دراز سنتی و شال ساده ای به دور کمر خود می بستند و احیاناً از گردن بند یا « ملوانکه » و سیمل و میخک استفاده می کردند همچنین در مچ و ساعد خود مهره های ریز و درشت قرار می دادند ، اما در این دوران مجـردی و دوشیـزگی هیچ گـاه از « فیس یا تاقی زر ، لا سه ره ، قه تار و له چک » استـفاده نمی کردند تا اینکه مردم بدانند که آنان هنوز ازدواج نکرده و دوشیزه می باشند ، اما بعد از نامزدی و در حین برگزاری مراسم عروسی این گونه لباس ها و زینت ها از طرف داماد و خانواده ی داماد برای عروسی خریداری و تهیه می شدند و دختر به عنوان يك زن متأهل پس از اتمام مراسم عروسی آن ها را می پوشيد و مورد استفاده قرارمی داد . بنابرین ، لباس ویژه دختران در دوران مجردی و دوشیزگی عبارت بود از: پوشیدن پیراهن دراز ، بر سر نهادن کلاه ساده ی مخصوص دختران ونصب « قوچک » از پشت گردن به آن.
