بخش اول
هنر به کار بردن ترکه ها یا ارغوان (بید) برای ساخت انواع سبدها، ظروف و سینی های خاص و ویژه این منطقه را ارغوان بافی یا ترکه بافی می نامند.
در هورامان صنعتگران با بهره گرفتن از مواد اولیه طبیعی منطقه (ترکه های نازک در بید) به بافتن انواع مختلف سبدها با فرم های ویژه و کاربردهای متنوع مشغول هستند.
این دست ساخته با ظاهری زیبا و فلکلوریک برای همگان یک اثر نوستالوژیک محسوب می گردد بدوی بودن و کاربردهای متنوع آن از محبوبیت خاصی برخوردار است.
از جمله صنعتگران ارغوان بافی منطقه هورامان درویش ابراهیم یوسفی است که با ذوق و هنر بی نظیرش توانسته ارغوان بافی روستای داریان را که یکی از روستاهای بسیار زیبا و باصفای هورامان است را به ثبت ملی برساند.
بخش دوم
هنر ارغوان بافی از گذشته های دور هنر تولید ملزومات زندگی با ترکه های چوب در منطقه پاوه و اورامانات بوده که به دست فراموشی سپرده شده بود.
مردان کُرد با صبر و حوصله ترکه های چوب را در دستان زحمت کش و هنرمندنشان به انعطاف و نرمش در می آوردند، تا از دست بافته های چوبی خود سبدی برای انداختن به آب و ماهیگیری بسازند و یا توشه ای از انار و انجیر را جابجا کنند و یا سنگ و کلوخ بنای خانه ای را بر پشت احشامش سوار و جابجا کند، مجمه ای برای دستفروش کوچه های شهر بسازد، یک طبق جهاز عروسی شود و یا دم کُنی کدبانوی خانه باشد.
با از بین رفتن این کاربری ها این صنعت دستی نیز منسوخ شده بود، اما خوشبختانه با ورود گردشگران به این منطقه و ایجاد اقامتگاه‌های بوم‌گردی به یکی از کاربردی ترین کالاهای صنایع دستی هم در کرمانشاه و هم در سایر استان‌های کشور تبدیل شده است.
رونق این حرفه سبب شد، تا مسوولان به فکر احیا و توسعه آن با استفاده از توانمندی چندین اساتید در قید حیات این هنر منحصر به فرد شوند.
