بله ای روستاي كوچك از توابع شهرستان پاوه در استان كرمانشاه است. روستايي كه اكنون به علت مشكلاتي چون نداشتن اراضي كشاورزي و آب كافي و در نتيجه اقبال اهالي به مشاغل دولتي، تقريباً خالي از سكنه شده و فقط ۴ خانوار در آن باقي مانده اند و بقيه اهالي به شهرهاي پاوه، روانسر و كرمانشاه مهاجرت كرده اند. اما به هر حال علاقه طبيعي بشر به زادگاه، هنوز هم دل بسياري از اهالي شهري شده را با آن در ارتباط و تعامل نگاه داشته است و شدت اين شوق چنان است كه معمولاً با فرا رسيدن بهار و آراستگي طبيعت، جايي دلرباتر و روح نوازتر از دامنه هاي زيباي روستا براي اهالي نيست و اكثر اهالي همراه با زن و فرزند خويش، براي تجديد خاطرات دوران كودكي و بازگفتن آن براي اعضاي خانواده و فراهم كردن لحظاتي هيجاني براي خود و آنان از اين طريق، به كوهها و كوهپايه هاي روستا پناه مي برند و در كام جان آرزومند خويش، شهد تفريح و احياي خاطره مي ريزند.
شوق ديدار زادگاه و تلاش براي كاهش فاصله جغرافيايي براي پس نشاندن حس غربت ، چنان قوي است كه حتي پاره اي بله اي هاي عراق پسران خود را با نام رياوكو،قله نسبتاً بلند و خاطره انگيز روبروي روستا،نامگذاري كرده اند! اين مايه از شوق وطن و تباردوستي، به شرط آلوده نشدن به تعصب و تحقير،نه غريب است و نه مذموم ؛ زيرا آدميان همه چنين اند و حب اجداد و وطن دوستي را دست حكيمانه آفريدگار،جلّ جلاله،در سرشت و ژرفاي جان آنان به وديعت نهاده است و بازتاب همين ميل فطري است كه:بخاراي هر كسي ايل اوست!
